Łomnica (2632) jest jednym z najbardziej znaczących szczytów Wysokich Tatr. Ze szczytowej trójkątnej piramidy, która wysoko dominuje nad okolicą wychodzą trzy grzebienie.
Na północny-zachód przez Pyszny, kolejne szczyty aż wreszcie przez Baranią Przełęcz grzebień łączy się z głównym grzebieniem Tatr Wysokich. Na północny-wschód jego rosocha ciągnie się przez Kieżmarski i Mały Kieżmarski Szczyt a na południe i południowy-wschód przez Przełęcz Łomnicą i Łomnicki Grzebień.
Kiedyś był nazywany Dziadkiem a Spiszacy uważali go za najwyższy szczyt Tatr. W XVIII wieku cztery generacje rodziny Fabry wydobywali z jego południowych stoków malachit i srebro w nadziei, że odnajdą też złoto. Jakub Fabry z Medenych lavok dotarł aż na szczyt Łomnicy (około roku 1760-90) a członkowie jego rodziny znaleźli prawdopodobnie drogę z Łomnicy przez Przełęcz Łomnicką do Skalnej Doliny. W tym samym czasie południowe stoki były penetrowane przez myśliwych z okolicznych wiosek.
Pierwszego turystycznego wejścia na szczyt dokonał w roku 1793 angielski podróżnik Robert Townson z Doliny Staroleśnej. Wtedy też na podstawie pomiarów barometrycznych ustalił dokładną wysokość Łomnicy (2633 m.) Zimowe wejścia są znane od roku 1891.
Od roku 1940 wjazd na szczyt jest możliwy dzięki kolejce linowej z Tatrzańskiej Łomnicy, przez co stał się najczęściej odwiedzanym szczytem. Stacja kolejki na szczycie jest połączona z pomieszczeniami obserwatorium astronomicznego i meteorologicznego. W roku 1957 postawiono telewizyjną stację przekaźnikową a w roku 1965 doprowadzono linię wysokiego napięcia z Skalnej Doliny.
